Hakuna Matata na autopilocie umarło.

Od wczoraj słońce zaczęło się trochę uśmiechać zza chmur. W momencie, w którym przebiło się przez zakurzone szyby sędziwego budynku mojego liceum uświadomiłam sobie, że od stycznia jestem właściwie na autopilocie. Przypomniałam sobie jak w pierwszej klasie nie miałam samochodu i czekałam na autobus czasem po 2h siedząc w restauracji przy kawie i czytałam książki. Brakuje mi tego spokoju, jaki panował wtedy w mojej głowie. Nie spieszyłam się. Teraz moim Bogiem jest matura, która jest bardzo srogim Bogiem i nie daje moim myślom spokoju. Nawet teraz. Słońce zachodzi, ja leże w łóżku i jedyne co zajmuje moją uwage to nastrojowa muzyka i mruczący mi do ucha kot. Ale coś psuje ten piękny obrazek. Dookoła mnie leżą książki i marszczą się z oburzenia, że ich nie czytam. Że nie ucze się na jeden sprawdzian, na kolejny, nie czytam lektury, nie powtarzam do matury z angielskiego, polskiego, historii, matematyka depcze mi po głowie.
Z pozoru jest to spokojne popołudnie, cisza, relax. Ale wewnątrz toczy się wojna sumienia i strachu.

Tęsknie za życiem zgodnie z filozofią bohaterów dzieciństwa. Hakuna Matata.

Hakuna Matata nie istneije w świecie dorosłych.

Hakuna Matata umarło.

Mówią, że kreatywny dorosły to dziecko, które nigdy nie dorosło.

Mam nadzieje, że po wakacjach moje dziecko zmartwychwstanie.

Że moja Hakuna Matata zmartwychwstanie.

I znowu życie będzie takie jakie być powinno.

Takie jakie sama sobie zaplanuje.